The Teacher and the Pupil
Nakalulungkot
isipin na ang sigla ng usapang pangkapayapaan na isinulong ng Duterte
administration sa grupo ng mga maka-kaliwa (CPP-NPA-NDF) ay biglang naglaho na
lamang na tila bula. Kung tutuusin, sa panahon ng mga nakalipas na presidente
ng ating bansa, sa Duterte administration sana mas malaki ang tsansa na
maisakatuparan at magtagumpay ang peace talk. Ito ay dahil sa pagiging left
leaning ng ating presidente. Aside from that, may relasyong “teacher-pupil” ang dalawang namumuno
kung saan inamin mismo ni President Duterte na naging Professor niya si Jose
Maria Sison, CPP founder noong estudyante pa siya. Bilang pagpapakita rin ng
sinseridad sa usapang pangkapayapaan, binigyan pa nga ni President Duterte ng
cabinet position ang ilang mga maka-kaliwang personalidad. Pero ang lahat ng
ito ay nabale-wala. Ang dahilan? Kawalan
ng sinseridad.
As
an ordinary citizen in our country and a silent observer, hindi ko masisisi si
President Duterte kung mawalan man siya ng pasensiya at gana na ituloy pa ang
pakikipag-usap sa CPP-NPA-NDP group. While they were in a negotiating table,
patuloy namang nananaksak sa likod ang mga armadong mandirigma ng mga
maka-kaliwa. Tila naging lisensiya pa nila ito para lumantad at mas maging
aktibo sa kanilang extortion activities at panununog ng mga private properties
ng mga kumpanyang ‘di nabibigay sa kanila ng “revolutionary tax”. Kapag pinuna sila ng pamahalaan, they just
pointing back and accusing the government as the one who made atrocities to
them. Isang lumang tugtugin na matagal
na nilang inaawit. It is as if, the
teacher is under estimating the capability of his pupil. Ang inaakala yata ng
CPP chairman na si Jose Maria Sison, magagawa niyang diktahan at lansihin si
President Duterte.
Being
an elected president of the Philippines, Digong assumed all the
responsibilities vested in him by the people of the Philippines at isa na nga
dito ang proteksiyunan ang gobyerno at makipag-peace talk sa mga enemies of the
state. President Duterte knew this. Although he is known as a left-leaning
leader, he cannot compromise anything that are disadvantageous to the
government in favor of his former teacher’s whims and caprices. Now
that peace talk between them were thrown out in a waste basket, it seems that
it is the pupil of that teacher became his “main
nemesis”. In a war between them, mas naghahanda si President Duterte ngayon
by recruiting an additional soldiers and making his warrior more equip and
stable. Isang bagay na hindi ginawa ng mga nakalipas na administration. Bilang
unang salvo ng kanilang sagupaan, these CPP-NPA-NDF species were now officially
categorized as “terrorist”. Kung
baga sa larong chess, mas marunong lumaro ang estudyante kaysa sa kanyang guro.
A positional advantage wika nga.
By
branding them as a terrorist they are now, not just an enemy of the state but
an “enemy of mankind”. A group of
people who have no ideology and agenda in life but to kill innocent people and
sow terror in different parts of the world. People who have no right to inherit
the planet earth. They were considered a
“disease”, a “plague”. Hindi lang ang gobyerno ng Pilipinas at mga Filipino ang
kanilang kaaway. They were the enemy of all the peace loving citizen in the
world. At his age now, Jose Maria Sison
cannot afford to fight for another 50 years. Sooner or later he may rest in
peace. At ano naman ang kanyang maiiwang legacy sa mata ng sambayanang Filipino
at sa buong mundo?
Pinuno
ng isang teroristang grupo kalinya ni Osama Bin Laden. How ironic, isn’t it?
No comments:
Post a Comment