Attention: Deparment of Agriculture/National Food Authority, Overseer of the “Grains of Life”

Butil ng Buhay

Habang pabagal nang pabagal ang serbisyo ng MRT at pakonti na nang pakonti ang bagon na tumatakbo na ipinagdurusa ng libo-libong pasahero, animo “bullet train” naman na sumipa na ang presyo ng mga pangunahing bilihin sa ating merkado, courtesy of the TRAIN LAW na ipinasa sa ating kongreso. Ang problema, tila ang tinamaan ng husto dito ay ang mga ordinaryo at mahihirap na consumer. Walang problema sa mga pulis at sundalo, dahil halos dinoble ang kanilang mga suweldo courtesy of President Duterte, pero ang impact ay mas naramdaman ng mga minimum at wage earner. Much more doon sa higit na nakararaming padampot-dampot lang kung makakita ng trabaho, piece meal work at sa mga jobless at nagbibilang ng poste sa paghahanap ng trabaho. Ang problema, nadagdagan pa ito dahil sa incompetent at insensitive government official  na nangangasiwa sa Department of Agriculture at National Food Authority (NFA).

Ilang beses ko nang sinabi na ang dapat binabantayan ng ahensiya at departamentong ito ay ang presyo ng bigas dahil ito ang nagsisilbing “butil ng buhay” sa mga naghihirap nating mamamayan. Kung kukunsintihin nila at ipauubaya ang pagtatakda ng presyo sa mga buwaya at masisibang negosyante ng commercial rice, ala e, para na rin nilang minasaker ang mga nakararami nating mamamayan na umaasa lang kung hanggang saan aabot ang kanilang “beinte pesos”. Wala na itong mabibili kahit kalahating kilo ng bigas para sa kalahating dosenang miyembro ng pamilya na kumakain sa kanilang mga tahanan. Huwag na nating pag-usapan ‘yung ulam, bigas na lang dahil yung iba ay inilulugaw na lang ito at binubudburan ng asin.

Ang pag-amin ng NFA na dadalawang araw na lang ang natitira nilang stock para sa mga mahihirap na taong umaasa ng kanilang murang bigas ay isang “suntok” at “sipa” sa sikmura nila. Ibig sabihin nito, ipinauubaya na ang nila ang mga kaawa-awa at nagugutom na mamamayan sa mga buwitre at buwayang commercial rice businessman. Ito namang Department of Agriculture ay nakahalukipkip lang ang mga kamay at panay ang sabi na sapat ang bigas na inaani sa ating bansa. Ang tanong, nasaan ang sapat na bigas na inaani? Nasa kamay ng mga sinasabi kong buwaya at buwitreng negosyante ng commercial rice. Kung nasa kanilang mga kamay ito napupunta, ibig bang sabihin nito ay sa kanila na lang aasa ang mga nagugutom nating mamamayan na di na halos makabili ng bigas dahil sa presyo nilang itinaas at itinakda?

Ang kabulukan ng sistema ng administrasyong Noynoy Aquino ay tila nauulit sa administrasyong Duterte kung ang “butil ng buhay” ang pag-uusapan. Maganda ang layunin ng “Build, Build, Build” ng administrasyong Duterte at isa ako sa natutuwa at umaayon dito. Pero por Diyos por Santo naman mga “hijo de puta” kayo, bantayan naman ninyo at i-maintain ang preso ng bigas sa halagang abot kaya ng nakararaming mamamayan. Iyong makakabili pa ng kahit kalahating kilo ang kanilang beinte pesos. Di bale na ang presyo ng ulam dahil puwede na silang magtiyaga na wala nito, bigas na lang dahil kung mawawala pa ito sa hapag kainan, asin na lang ang matitira sa kanila at wala nang bubudburang kanin. Na-gets ba ninyo mga hinayupak kayo sa ahensiyang dapat ay overseer sa problemang ito?

Bilang isang tao at may Malayang Isip, this is my first “banat” sa administrasyong Duterte. Komentaryo muna ang uunahin ko at kapag ‘di pa ninyo inayos ang problemang ito, idudulog ko ang hinaing na ito sa “mas nakatataas.” Hindi kay President Duterte, o sa Human Rights o International Court, etc. etc.. Gaya ng aking ginagawa, sasamahan ko na ito ng panalangin para sa Diyos na makapangyarihan sa lahat para ibagsak ang “tabak ni Damocles” sa inyo. Ito ang kaibahan sa aking blog. I talked to God thru my prayer, and expect that something may happen in the end. I don’t lose hope, and I believed that prayer is “power”.